روستای کندلوس جهانی شد
کندلوس ثبت جهانی شد
تعداد زیادی از روستاهای ایران، بدلیل قرار گرفتن در مناطق صعب العبور و کوهستانی، از گزند این ویرانیها و حملات وحشیانه در امان بوده و میتوانند کمک بزرگی به روشن شدن تاریخ کشورمان کنند. دراین بین، کندلوس گواه روشنی است که کشف اشیاء باارزش تاریخی مانند جامهای سفالی و ابزارهای زندگی و کشاورزی سلاحها و قفلها و اشیاء زینتی، نمایانگر تمدن کهنی است که قدمت آن حداقل به چهارهزار سال میرسد. این اسناد و اشیاء به همت دکتر علی اصغر جهانگیری در موزه مردم شناسی کندلوس (واقع در همین روستا) جمع آوری شده و در معرض دید همگان قرار دارد. یکی از جاذبههای این منطقه، موزه مردم شناسی و موزه گیاه شناسی کندلوس میباشد که اطلاعات بسیار جالب و مفیدی درباره تاریخ کهن و تمدن پر رمز و راز این دیار، در اختیار ما میگذارد.
بنیانگذار کندلوس : پروفسور جهانگیری
کندلوس که بخشی از میخ ساز محسوب میشود، در دامنههای سرسبز و کوهستانی البرز در منطقه کجور مازندران قرار گرفته است و شاهد تمدنهای گوناگونی در ادوار مختلف تاریخ بوده و نشانههایی از تمدن قبل از میلاد، تمدن ایران قبل از اسلام و تمدن ایران بعد از اسلام را در خود جای داده است.
به گفته او امروزه میخ ساز شامل چهار دهکده به نامهای پیده، گیلکلا، میرکلا و کندلوس است. دهکده کندلوس که یکی از قدیمی ترین سکونت گاههای انسانی منطقه کجور به شمار میرود و در دامنههای سلسله جبال البرز منتهی به دره زانوس واقع شده است. کندلوس شامل محلههایی به نامهای درزیکلا، ملاکلا، جورسری، جیرسری، بنیم سری و سری دله است.جهانگیری درباره مردم کندلوس میگوید: مردم کندلوس خانه هایشان گلی ولی چشمه هایشان گوارا، امکاناتشان اندک اما مهربان و میهمان نواز، سوخته از آفتاب و رنج کشیده از زمانه ولی صبور و بردبارند. هنوز بانگ خروس و پرندگان رنگ دهنده روزشان و زوزه شغال و صدای رودخانه زمزمه خواب شبانگاهشان است.
کار و پیشه اهالی این دهکده از قدیمالایام تهیه و تولید چوب و زغال در زمستان و کشاورزی در تابستان بوده است و اکنون به دلیل قانون مراقبت از جنگل، اهالی علاوه بر کشاورزی به خیاطی و نجاری روی آوردهاند. از صنایع دستی این دهکده میتوان به بافتن جاجیم، ایزار (پارچه پشمی چارخانه دستباف) جوراب، دستکش و بلوز پشمی گلدار و نمدمالی اشاره کردجهانگیری درباره مردم کندلوس میگوید: مردم کندلوس خانه هایشان گلی ولی چشمه هایشان گوارا، امکاناتشان اندک اما مهربان و میهمان نواز، سوخته از آفتاب و رنج کشیده از زمانه ولی صبور و بردبارند. هنوز بانگ خروس و پرندگان رنگ دهنده روزشان و زوزه شغال و صدای رودخانه زمزمه خواب شبانگاهشان است.
